یکی از رفقاء سوالی پرسید که:

من باید در شالی زارها در ماه تابستان در زیر آفتاب و درجه هواهی بالای 40 درجه بیش از هشت ساعت کار می کنم. همچنین کارم را نمی توانم تعطیل بکنم.

حال برای روزه گرفتن باید چه کار بکنم.

جوابش این طور به نظرم رسید:

همان طور که میدانی، ماه رمضان ماه مهمانی خداست. خدا در این ماه به دنبال بیرون آوردن انسانها از فکر شکم و داخل کردن انسان در فکر دل است. پس چه بهتر که در این ماه روزه ها را بگیری.

ولی اگر کارتون به گونه ای است که نمی توانید به شخص دیگری واگذار نمایید، یا هزینه ی زیادی را متحمل می شوید، می توانید یکی از این دو عمل را انجام دهید:

راه اول: به 24 کیلومتری شهرتان مسافرت بکنید، در آنجا غذا و آب بخورید، و بعد به شهرتان برگدید. در این صورت دیگر شما روزه دار نخواهید بود.

البته باید بعد از ماه رمضان - مثلا در زمستان - روزه های خود را قضاء کنید.

راه دوم: هر روز روزه بگیر، ولی هر وقت به حدی تشنه و گرسنه شدی که سختی بسیار زیادی داشت، به حدی که بتوانی روزه ی خود را ادامه بدهی، آب و غذا بخور. و دوباره روزه ی خود را ادامه بده. در این صورت نیز باید روزه های خود را بعدا قضاء نماید، ولی کفاره ای بر گردن او نیست.

این نظر مشهورترین نظر مراجع عظام تقلید محترم همانند سیستانی، مکارم شیرازی و ... می باشد.

در آخر نیز لازم به ذکر حدیثی در فضل روزه در گرمای هوا اشاره شود:

حضرت امام صادق(ع) می فرمایند: کسی که در هوای گرم تابستان روزه باشد و دچار تشنگی شود، خداوند هزار ملک را ماموریت می دهد که او را مورد نوازش قرار دهند و تا هنگام افطار او را به رحمت خدا و بهشت بشارت دهند. در این هنگام خداوند به او می فرماید: چه معطر و زیباست بوی خوش تو و روح پاک تو! ای ملائکه من شاهد باشید که من او را آمرزیده ام و او را مشمول رحمتم قرار داده ام.

چند مدتی است که متنی با عنوان: اعراب به ما آموخته اند، در اینترنت پخش شده است.

در این نوشته سعی شده است اثبات بکند، عرب ها به دنبال تحقیر ایرانیان هستند. و و چون آنها به دنبال تحقیر ما هستند، چرا آنها را احترام بکنیم.

البته من طرفدار استفاده از لغات عربی را ندارم، چرا که ما فارسی زبان هستیم و باید به زبان فارسی حرف بزنیم، نه اینکه زبانمان را عوض کنیم و از لغات دیگر جوامع استفاده بکنیم. چرا که آنچه مهم است، اسلام است. و اسلام یک عقیده نه یک زبان.
ولی حرفهایی که شما نوشتید، ظاهرا کمی دور از انصاف است.
منظور شما از اینکه عربها این کلمات را به ما یاد دادند چیست؟ آیا منظور شعراء بزرگی همچون فردوسی، حافظ، سعدی و ... می باشد؟ یا منظور دیگری دارید.
همچنین کلماتی که می فرمایید - از نظر زبان شناختی (اگر چه بنده در حد و اندازه ی بحث زبان عربی یا فارسی نیستم) - با آنچه دقت می کنیم فاصله دارد.

مثلا کلمه ی غذا: خود عربها از غذا در مواردی همچون: تغذیه و ... استفاده می کنند. و هنوز هم از کلماتی همانند: نتغذی، تغذی و حتی در احادیث از این ریشه ی کلمه هزاران مورد استفاده می شود.
در فرهنگ لغت العین (که شاید قدیمی ترین و معتبرترین فرهنگ لغت عربی است اینگونه نوشته است):
الغذاء: الطعام و الشراب واللبن: غذا را به طعام و نوشیدنی و شیر (یا ماست) تعبیر کرده است.

همچنین کلمه نفر در عربی به معنای کوچ کردن، گروه و دسته می آید: در آیه ی قرآن خداوند می فرماید: أنا أکثر منک مالا وأعز نفرا: من از نظر مال و نفر (خویشاوندان) از شما بیشتر هستیم. 

کلمه ی پارس: نمیدونم چطوری عربها به ما گفته اند: به صدای سگ، پارس بگوییم؟!!!

شاهنامه آخرش خوشه: مفهوم آن اشار? طنزآمیز به کاری است که پایان ناخوشی دارد یا نتیج? آن کار برخلافِ خواست و انتظار و مغایر با مقصود خواهد بود.)) انوری، حسن؛ فرهنگ امثال سخن، تهران، سخن 1384 ، ج 2، صص 694 و 695 .

بالاترین عربها از پست ترین عربها پست تر است: در کتاب مستدرک سفینه البحار در مورد عرب و عجم این کلمات آمده است:
ج7 ص108: قال امیر المومنین علیه السلام: ان النبی صلی الله علیه وآله قال: أکرموا کریم قوم وإن خالفوکم، وهولاء الفرس حکماء کرماء : مستدرک سفینه البحار از پیامبر نقل می کند که:کریم هر قومی را اکرام بکنید اگر چه آنها با شما مخالف باشند. و قوم فارس، حکیم و کریم هستند. (در اینجا امر به تکریم فارسی زبانان شده است اگر چه آنها مخالف با مسلمانان بکنند. جالب است بدانید: این را حضرت علی علیه السلام در زمانی که با ایرانیان جنگ داشتند، فرمودند! و نسبت به فرزندان خسرو پرویزی که نامه ی پیامبر را پاره کرد!!!)

ببخشید این قدر سرتونو درد آوردم.

اما باید خدا رو شکر کنید که من موارد بیشتری بلد نیستم، و الا باید کل فرهنگ لغت را اینجا میخوندید!!!

لازم به ذکر است اصل مطلب از این قرار است:

اعراب به ما آموختند که آنچه را که میخور...یم "غذا" بنامیم و حال آنکه در
زبان عربی غذا به "پس آب شتر" گفته میشود. در دهخدا بخوانید: غذا. [ غ َ] (ع
اِ) بول شتر. (اقرب الموارد). رجوع به غذی شود.
دهخدا توصیه کرده است به جای غذا از پزا استفاده کنیم: دهخدا: پزآ ( پز + آ )
، پخته شده و آماده گردیده ، واژه پزا را میتوان بجای غذا که هموزن یکدیگر
میباشند بکار برد تا با این روند از درایش واژگان ناپسند بیگانه در زبان پارسی
خودداری نمود
و
اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلم? "نفر" را استفاده کنیم
و حال آنکه در زبان عربی حیوان را بااین کلمه میشمارند و انسان را با
کلم? "تن" میشمارند؟ شما 5 تن آل عبا و 72 تن صحرای کربلا را بخوبی
میشناسید.
اعراب به ما آموختند که "صدای سگ" را "پارس" بگوئیم و حال آنکه این کلمه
نام کشور عزیزمان میباشد؟
اعراب به ما آموختند که "شاهنامه آخرش خوش است" و حال آنکه فردوسی در انتهای
شاهنامه از شکست ایرانیان سخن میگوید.

عرب به ما کلمه ی اٌمت را آموخت به معنای ((گلیه ی شتر)) اعراب به ایرانیان را
موالی نامیدند....
آیا بیشتر از این میشود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمیفهمد، که به
کسانی احترام میگذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته اند وهنوز با استفاد?
همین کلمات به ریشش می خندد.
آیا در کتاب سفینه البهار نمیخوانیم که بالاترین ایرانی از پست ترین عرب
پست تر است؟!!!!

چندی است رسانه ها اعم از سینما، تلویزیون و اینترنت تأثیر به سزایی در نحوه ی  پوشش ما دارند. غافل از اینکه رسانه ها آنچه را هست نشان نمی دهند، بلکه آنچه را خود می خواهند نشان می دهند.



این به معنی مخالفت با سینما یا تلویزیون یا ... نیست. بلکه به معنی این است که: هر چیزی را از هر جایی قبول نکنیم، بلکه در مورد آن فکر کنیم، و اگر نیاز به تحقیق دارد، از دیگران سوال کنیم.
این به معنی این است که: ما خودمان فکر کنیم، و نگذاریم دیگران نحوه ی پوشش ما را تعیین کنند.