آری به نام خدایی که از خاک، دل آفرید.
اولین پست را با نام او آغاز می کنم. و در آن از بزرگی او یاد می کنم. خدایی که از دل خاک، دلی آسمانی آفرید. دلی که تا آسمان ها پرواز می کند. دل زن باشد یا مرد.
به نام او که انسان آفرید. نه زن آفرید، نه مرد آفرید. انسان. انسانی که یک بعد آن زن یا مرد بودن است.
پس چه خوب که فمنیستانه نگوییم:
به نام خدایی که زن آفرید / حکیمانه امثال من آفرید
خدایی که اول تو را از لجن / و بعداً مرا از لجن آفرید !
برای من انواع گیسو و موی / برای تو قدری چمن آفرید !
مرا شکل طاووس کرد و تورا / شبیه بز و کرگدن آفرید !
خدایی که زیر سبیل شما / بلندگو به جای دهن آفرید !
و نه مرد سالارانه:
به نام خداوند مردآفرین / که بر حسن صنعش هزار آفرین
خدایی که از گِل مرا خلق کرد / چنین عاقل و بالغ و نازنین
خدایی که مردی چو من آفرید / و شد نام وی احسن‌الخالقین
پس از آفرینش به من هدیه داد / مکانی درون بهشت برین
خدایی که از بس مرا خوب ساخت / ندارم نیازی به لاک، همچنین
رژ و ریمل و خط چشم و کرم / تو زیبایی‌ام را طبیعی ببین
