قسمت اول: خداوند دو زن را در قرآن به عنوان نمونه برای همه ی مردان و زنان مؤمن مثال زده است: 1- آسیه، همسر فرعون. 2- مریم، بنت عمران.
مریم، مادر عیسی علیها السلام در عبادت معروف بود و آسیه همسر فرعون در ترک عبادت!
حضرت آسیه سلام الله علیها در شرائطی زندگی می کردند که اجازه ی عبادت را نداشتند. ولی به علت اینکه در آن شرائط خاص، ایمان به خدا را از دست نداد، خداوند او را به عنوان نمونه ای برای مومنین مثال زده است.
قسمت دوم: به نظر شما کدام انسان برتر است: کسی که در جامعه ای زندگی می کند که اکثریت زنان با حجاب هستند، و او نیز حجاب خود را رعایت می کند.
و کسی که تلویزیون، رادیو، اینترنت، ماهواره، داستان، رمان، سخنرانی ها، پدر، مادر، خاله، عمه، دختر خاله، دختر عمه، استاد و ... زن با شخصیت را زنی بی حجاب و بی عفاف می داند. ولی همه ی شبهه ها و همه ی فرعون ها را کنار می زند، و عفاف خود را رعایت می کند.
من فکر می کنم نقش یک دختر با عفاف در دنیای امروزین دقیقا همانند عکس زیر است. درست است کاری که می کند - در نزد ما - به مخفی شدن چند تار مو خلاصه می شود، ولی به علت آن ریشه ی فکری قوی - که پشت این عمل به ظاهر ساده دارد - ارزشمند است.

یکی از اشکالاتی که نسبت به حجاب برای بسیاری از زنها پیش می آید این است که:
چرا ما زنها باید چادر سرمون بکنیم؟ مردها چشماشونو درویش کنند.
انصافا حرف درستیه.
اسلام به خاطر سست نشدن زندگی ها و به هرزگی نرفتن مردها، به زنها گفته است: باید رعایت عفاف بکنید.
آیا این منطقی است؟
اما این مطلب دو طرف دارد.
طرف دیگر مسأله این است که: آیا درست است دام پهن بکنیم، و به جوانان بگوییم: درون این دام نیفتید؟ مثل این است که درون خانه ای پر از خورده شیشه بریزیم  و خورده شیشه ها را جمع نکنیم؛ و به ساکنین بگوییم: شما مواظب باشید، که روی خورده شیشه ها راه نروید!
جالب است بدانید: در قرآن ابتدا به مردها دستور به درویش کردن چشم ها داده است (سوره نور، آیه 30) و سپس به زنها فرموده است: زینت خود را بپوشانید (سوره نور آیه 31).

یکی از علتهای آرایش و عدم رعایت عفت، جلب توجه دیگران به خود می باشد. 
مورد قبول بودن اطرافیان امری است که بسیاری از انسان ها به دنبال آن هستند، به خصوص اگر نسبت به جنس مخالف باشد.
اما این نیاز، اگر در جهت صحیح کنترل نشود، می تواند ضرر زننده باشد.
آراستن برای دوست پسر - و یا دوست دختر - برای به دست آوردن توجه دوست پسر، نوعی پیدا کردن دوستی است که به عشق بیانجامد. ولی این عشق، عشقی کاذب است.
زیرا کسی که فکر می کند، همه ی آمال و آرزوهای او دوست دختر یا دوست پسر اوست در حقیقت به کسی دل سپرده است که هر روز - بلکه در هر ساعتی - ممکن است دیگر به او ابراز محبت نکند، و او را در فراموش خانه ی ذهنش قرار بدهد. چرا که دوستی های اینگونه، به همان راحتی که ایجاد می شود، به همان راحتی از بین می رود.

اگر کسی به خاطر زیبایی به من دل ببندد، قطعا به خاطر اینکه دیگری از من زیباتر است، به او دل می بندد. فکر می کنم، عکس پست گویای همه ی مطالب می باشد. 

هر زنی که آرایش می کند، در حقیقت در حال ساخت قفسی برای زنی دیگر است.
وقتی مردی، به زنان آرایش کرده متعدد نگاه می کند، نا خود آگاه از همسر خود هم توقع دارد: همانند آن زنان زیبا باشد! و این محال است. چون هر کس زیبایی خود را دارد.
پس از مدتی وقتی مرد، خواسته ی نا به حق خود را از همسرش نمی بیند، مشکلات و دعوا ها شروع می شود. و با کوچکترین دعوا، بیشترین نا آرامی ها در خانه ایجاد می گردد، و خانه همچون قفسی برای زن می گردد.
اگر مردان نباید چشم چرانی بکنند، ولی آنچه مشوق آنان به چشم چرانی می باشد، آرایش دیگر زنان است.
در حقیقت زنی که هر روز نیم ساعت به آرایش خود می پردازد، نیم ساعت در حال ضربه زدن به دیگر زنان جامعه است.

دیروز تلویزیونو روشن کرده بودمو از این شبکه به آن شبکه می رفتم.
رسیدم به شبکه ی آی فیلم. طنز پاورچین بود.



با خودم یه مقایسه ای کردم با حجاب سریالهایی که الآن دارند میگذراند مثل ساختمان پزشکان و ... - اگر چه پاورچین هم در این رابطه خیلی جالب نیست -
با اینکه فاصله ی این فیلمها حدود 10 سال بیشتر نیست، ولی چقدر پاورچین پاورچین، در حالیکه گوهر عفاف را داشتند از کنارمون رد شدند و نفهمیدیم. حالا هم هر چقدر بدویم بهشون نمی رسیم!!!